Η σύλληψη…
Η σκηνογραφική μου συνείδηση με στοίχειωσε στη ζωγραφική μου απόδοση.
Κατ’ εξοχήν τρισδιάστατη τέχνη η σκηνογραφία στηρίζεται κυρίως στην ιδέα του ανάγλυφου, του τρισδιάστατου της ψευδαίσθησης του βάθους, που μπορεί να δημιουργεί μόνο η γλυπτική.
Έχοντας πάρει από τα σχολεία μου τις γνώσεις της γλυπτικής και της ζωγραφικής ταυτόχρονα, δεν μπόρεσα να αποφύγω τα πειράματα της δημιουργίας «ανάγλυφης ζωγραφικής», όπως την χαρακτήρισε η Αθηνά Σχινά.
Η δημιουργία…
Βάλθηκα να δημιουργώ πίνακες μεγάλων διαστάσεων με ανθρωποκεντρικά θέματα που εξήχαν δραματικά τα μέλη από τις φιγούρες. Τα θέματα μου ζοφερά, το αποτέλεσμα προφητικό και το κοινό σ ‘ένα «νιρβάνα» εθελοτυφλισμού σοκαρίστηκε.
Εκεί γύρω στο 1998 δεν ήθελε να δει αυτό που έρχονταν. Ήταν στη διάθεση της μεγαλοπρέπειας των Ολυμπιακών Αγώνων. Ο «Δισκοβόλος» μου όμως κρατούσε μία τρύπα αντί για δίσκο, ενώ στα «Δεσμά», τα κάγκελα της φυλακής διαπερνούν το ανάγλυφο κορμί…
Η συνέχεια…
Κι ενώ ξεκίνησα στα τέλη της δεκαετίας του 1990 με την «Διαδρομή 1» συνέχισα, αφού παρεμβλήθηκαν άλλες ζωγραφικές επιδόσεις ή εμπνεύσεις. Αρκετά χρόνια αργότερα συμπλήρωσα την σειρά με την «Διαδρομή 2».
Εκτυπωμένες Συνθέσεις…
Εκτυπωμένες και Επιζωγραφισμένες Συνθέσεις εμπνευσμένες από τη Διαδρομή 1 & 2. Ηλεκτρονικά επεξεργασμένες φωτογραφικές συνθέσεις των έργων.
