1982.
“…Κορυφαία βέβαια δουλειά αυτής της εποχής ήταν η «Ανδρομάχη» του Ευριπίδη στο Ηρώδειο, στα πλαίσια του Φεστιβάλ Αθηνών με τον θίασο της Έλσας Βεργή σε σκηνοθεσία του Γιώργου Ρεμούνδου και μουσική του Γιώργου Τσαγκάρη.
Όταν μου έκανε την πρόταση η κα Έλσα Βεργή δεν φανταζόμουνα ότι η παράσταση θα εξελίσσετο σε οικογενειακή υπόθεση. Κατ’ αρχήν το όνομα της τραγωδίας είναι το όνομα της κόρης μου, έπειτα η Ακτή υποδυόταν την θεά Θέτιδα και την κορυφαία του χορού. Όταν μου πρότειναν να παίξει τον Μολοσσό (γιό της Ανδρομάχης και του Νεοπτόλεμου) ο δικός μου γιός, ο Κωνσταντίνος, ήλθε κι έδεσε η συγκυρία.
Ήταν μια δύσκολη παράσταση. Ο Ρεμούνδος είχε στο μυαλό του πολλές ιδέες. Ήθελε να δώσει ένα δυναμικό παρών στο φεστιβάλ. Έμπλεξε και με μένα τον τρελό και ξεκινήσαμε μια δυνατή συνεργασία. Το αφαιρετικό, γεωμετρικό, σκηνικό και τα διαχρονικά, ποικίλα κοστούμια, (ώστε να δίνεται έμφαση στην «ατημέλητη» καθημερινότητα του χορού) με την προσθήκη μασκών σε έντονη μόνιμη έκφραση, έδωσαν στην παράσταση μια ιδιαίτερη ταυτότητα. Χωρίς υπερβολές η παράσταση απέδιδε μια στιβαρή διαχρονικότητα. (…)”
απόσπασμα από το βιβλίο μου “Φωτίζοντας τη Διαδρομή μου”
