(…) Το καλοκαίρι του 1978 σε συνεργασία με το Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, φιλοτεχνώ τα σκηνικά και τα κοστούμια για τον «Άμλετ» του Ουίλιαμ Σαίξπηρ. Μία θρυλική παράσταση στο Ηρώδειο, ενταγμένη στο Προφεστιβάλ Αθηνών σε σκηνοθεσία του Μιχάλη Σταματιάδη. Από αυτήν την μεγαλειώδη παράσταση ξεπρόβαλαν οι πολύ γνωστές ηθοποιοί, Λουκία Πιστιόλα και Κατερίνα Διδασκάλου, στους ρόλους της Οφηλίας και της Γερτρούδης, αντίστοιχα. Πολλοί άλλοι νέοι ερμήνευαν τους υπόλοιπους ρόλους, ανάμεσά τους ο Πλάτων Μαυρομούστακος. Ήταν μια παρέα νέων με όρεξη για δημιουργία, κι εγώ, λίγο πιο μεγάλος, ενώθηκα μαζί τους και ζεστάθηκα από την φλόγα που έκαιγε μέσα τους.
Η παράσταση είχε κοινωνική άποψη, με προοδευτική διάθεση και καυστική κριτική. Ένα συμβούλιο αρχόντων κατασκόπευε βουβά πίσω από τα μάτια, που φύτρωναν στα ερεισίνωτα των θρόνων. Τα πρόσωπα του έργου, σαν γκροτέσκες μαριονέτες, κινούντο γύρω από έναν Άμλετ γελωτοποιό…
Στο τέλος μια ομάδα επαναστατών ξεδίπλωνε ένα πολύ μεγάλο πανί, από τις παρυφές της ορχήστρας, σκεπάζοντας τον παλιό κόσμο (όλη την ορχήστρα και την σκηνή του Ηρωδείου) που κείτονταν νεκρός, και έστηνε το λάβαρο της νέας ζωής…”
(απόσπασμα από το βιβλίο μου “Φωτίζοντας τη Διαδρομή μου”)
